Woensdag en donderdag staan in het teken van verdriet, angst, onduidelijkheid maar ook familie, vriendschap en liefde.
We moeten naar het ziekenhuis waar het plan van aanpak besproken wordt en de mogelijke opties. In de avond komen er vrienden en ik merk donderdagavond dat alle emoties me hebben uitgeput. Ik ben moe en de tranen zijn op.
De komende weken gaan lastig worden en de komende maanden moeilijk. Zoveel beslissingen, zoveel emoties en zoveel geregel.
Soms gaat alles in een roes voorbij maar soms komt de angst als een klap in mijn gezicht.
De angst om B. alleen te laten, angst om geen kinderen meer te kunnen krijgen. Angst voor slecht nieuws, angst voor de bijwerkingen, angst voor de levenslange gevolgen. En dan spreek ik mezelf weer moed in, dag voor dag bekijken. Iedere dag genieten van iedereen om me heen. Dankbaar voor de kleine dingen in het leven. Genieten van R., van onze liefde en onze sterke band. En uiteraard genieten van B., want wat is het een heerlijk ventje. Ik voel geen verdriet, geen woede, geen pijn maar ik ben zo bang.
Tegelijkertijd voel ik een enorme kracht, het is lastig te omschrijven. Vanaf minuut 1 wil ik absoluut niet bezig zijn met het feit hoe oneerlijk dit is. Wie daarover begint snoer ik meteen de mond. Het voelt als verloren energie en bij wie zou het wel eerlijk zijn? De afgelopen twee dagen waren heftig, er is veel gehuild en veel verdriet, maar vanaf vandaag voel ik vechtlust. Dit gaat niet mijn leven overheersen en al helemaal niet mijn leven kosten. 2020 gaat alsnog een leuk jaar worden, een jaar voor in de boeken (little did I know Corona). Ik ga zoveel mogelijk leven en niet stil staan. Niet verdrinken in verdriet en al helemaal geen zelfmedelijden.
Juist de diagnose laat me beseffen dat je dankbaar moet zijn voor iedere dag die je hebt en dat ga ik ook doen.
Zo voelen de dagen die volgen ook, grootste gedeelte van de tijd lijkt er niets aan de hand en verschuift het naar de verre achtergrond maar soms komt het onvermijdelijk even keihard binnen.
We moeten naar het ziekenhuis waar het plan van aanpak besproken wordt en de mogelijke opties. In de avond komen er vrienden en ik merk donderdagavond dat alle emoties me hebben uitgeput. Ik ben moe en de tranen zijn op.
De komende weken gaan lastig worden en de komende maanden moeilijk. Zoveel beslissingen, zoveel emoties en zoveel geregel.
Soms gaat alles in een roes voorbij maar soms komt de angst als een klap in mijn gezicht.
De angst om B. alleen te laten, angst om geen kinderen meer te kunnen krijgen. Angst voor slecht nieuws, angst voor de bijwerkingen, angst voor de levenslange gevolgen. En dan spreek ik mezelf weer moed in, dag voor dag bekijken. Iedere dag genieten van iedereen om me heen. Dankbaar voor de kleine dingen in het leven. Genieten van R., van onze liefde en onze sterke band. En uiteraard genieten van B., want wat is het een heerlijk ventje. Ik voel geen verdriet, geen woede, geen pijn maar ik ben zo bang.
Tegelijkertijd voel ik een enorme kracht, het is lastig te omschrijven. Vanaf minuut 1 wil ik absoluut niet bezig zijn met het feit hoe oneerlijk dit is. Wie daarover begint snoer ik meteen de mond. Het voelt als verloren energie en bij wie zou het wel eerlijk zijn? De afgelopen twee dagen waren heftig, er is veel gehuild en veel verdriet, maar vanaf vandaag voel ik vechtlust. Dit gaat niet mijn leven overheersen en al helemaal niet mijn leven kosten. 2020 gaat alsnog een leuk jaar worden, een jaar voor in de boeken (little did I know Corona). Ik ga zoveel mogelijk leven en niet stil staan. Niet verdrinken in verdriet en al helemaal geen zelfmedelijden.
Juist de diagnose laat me beseffen dat je dankbaar moet zijn voor iedere dag die je hebt en dat ga ik ook doen.
Zo voelen de dagen die volgen ook, grootste gedeelte van de tijd lijkt er niets aan de hand en verschuift het naar de verre achtergrond maar soms komt het onvermijdelijk even keihard binnen.
Reacties
Een reactie posten