Na vele onderzoeken komt 3 februari de definitieve uitslag; Klassieke vorm van Hodgkin stadium 2a.
De week daarvoor hadden we de uitslag van de scan en die minuten in de wachtkamer waren slopend. Ik was zo bang dat het overal in mijn lichaam zou zitten. De seconde tikten weg en ik had de neiging om de tafel met leesboekjes door de ruimte te smijten.
De definitieve uitslag vond ik niet zo spannend aangezien het eigenlijk al redelijk duidelijk was. We waren zelfs in een feeststemming toen we weggingen, tegelijkertijd beseffende dat het bizar is dat je blij bent met een stadium 2 kanker.
Het weekend voor de uitslag ben ik nog even goed op stap gegaan. Vleisboeketfeest en de vrouwluujzitting. 2 dagen met heel veel biertjes, alles vergeten en lekker genieten en af en toe een flinke huilbui. Maar gelukkig was ik omringd met lieve mensen die lekker met me mee konden janken. Het was zo fijn om dit nog te doen, ik wist immers niet hoe de komende weken gingen worden.
De kater was een fikse verkoudheid waardoor de eerste chemo moest worden uitgesteld.
Een goed begin is het halve werk ;-).
In de wachtdagen voordat de behandelingen echt gaan beginnen geniet ik heel bewust van lekker eten met vrienden en familie of naar de film met R. en leuke dingen doen met B.
Ik ben een echte controlfreak en juist dit leert me om de controle los te laten. Er valt namelijk nu namelijk helemaal niks te controleren. De enige controle die ik heb is hoe ik er mee om ga.
Controle is goed maar vertrouwen is beter.
En ik heb vertrouwen in mijn lijf. Dat voelt zo tegenstrijdig want het is ook mijn lichaam die deze ziekte heeft toegelaten maar toch voel ik een soort rust en vertrouwen dat ik te boven ga komen. In mijn gedachte is er maar 1 optie en daar hou ik me zoveel mogelijk aan vast.
Uiteraard is dit ook zelfbescherming want de pijn en verdriet die ik anders voel is ondraaglijk dus die laat ik liever niet toe. Maar als ik het toelaat dan krijg ik steun en liefde van zoveel lieve mensen waardoor het weer draaglijk wordt.
De week daarvoor hadden we de uitslag van de scan en die minuten in de wachtkamer waren slopend. Ik was zo bang dat het overal in mijn lichaam zou zitten. De seconde tikten weg en ik had de neiging om de tafel met leesboekjes door de ruimte te smijten.
De definitieve uitslag vond ik niet zo spannend aangezien het eigenlijk al redelijk duidelijk was. We waren zelfs in een feeststemming toen we weggingen, tegelijkertijd beseffende dat het bizar is dat je blij bent met een stadium 2 kanker.
Het weekend voor de uitslag ben ik nog even goed op stap gegaan. Vleisboeketfeest en de vrouwluujzitting. 2 dagen met heel veel biertjes, alles vergeten en lekker genieten en af en toe een flinke huilbui. Maar gelukkig was ik omringd met lieve mensen die lekker met me mee konden janken. Het was zo fijn om dit nog te doen, ik wist immers niet hoe de komende weken gingen worden.
De kater was een fikse verkoudheid waardoor de eerste chemo moest worden uitgesteld.
Een goed begin is het halve werk ;-).
In de wachtdagen voordat de behandelingen echt gaan beginnen geniet ik heel bewust van lekker eten met vrienden en familie of naar de film met R. en leuke dingen doen met B.
Ik ben een echte controlfreak en juist dit leert me om de controle los te laten. Er valt namelijk nu namelijk helemaal niks te controleren. De enige controle die ik heb is hoe ik er mee om ga.
Controle is goed maar vertrouwen is beter.
En ik heb vertrouwen in mijn lijf. Dat voelt zo tegenstrijdig want het is ook mijn lichaam die deze ziekte heeft toegelaten maar toch voel ik een soort rust en vertrouwen dat ik te boven ga komen. In mijn gedachte is er maar 1 optie en daar hou ik me zoveel mogelijk aan vast.
Uiteraard is dit ook zelfbescherming want de pijn en verdriet die ik anders voel is ondraaglijk dus die laat ik liever niet toe. Maar als ik het toelaat dan krijg ik steun en liefde van zoveel lieve mensen waardoor het weer draaglijk wordt.
Reacties
Een reactie posten