Chemo #4 - 20 maart 2020

Wat een bizarre tijd. 
Iedereen heeft er op de een of andere manier mee te maken en iedereen ervaart consequenties, de een wat meer dan de ander. 
Ik val in de categorie wat meer. Waar ik eerst geen angst had en vooral de struisvogeltechniek toepaste komt het nu wel aan. 

Maar door de duidelijke woorden van de verpleging om toch echt in totale isolatie te gaan word ik bang. 
Ik krijg 4 verschillende chemo's waarbij er 1 een aanslag is op mijn longen, het coronavirus is ook een aanslag op de longen dus buiten het feit dat mijn weerstand vermindert door de chemo is het een extra risico. 

Dat betekent dus totale isolatie. 
De ziekte is al eenzaam, maar dit hele gedoe dwingt tot nog meer eenzaamheid. Niet alleen voor mij maar ook voor R. en B. en daar voel ik me ook ontzettend rot over. 

Alleen naar de chemo, alleen naar de scan, alleen naar de bestraling. Ik probeer zoveel mogelijk mijn emotie uit te schakelen en de tactiek toe te passen die ik vanaf het begin heb. 
Op aanraden ben ik het boek 'de logica van geluk' gaan lezen en hoewel ik het nog niet uit heb is me 1 zin ontzettend bij gebleven.
'het is de gedachte en niet de gebeurtenis die je ongelukkig maakt'. 
Dat hou ik me zelf steeds voor en voor een piekeraar als ik lukt het me vrij aardig. 

Het zal ook wel een beschermingsmechanisme zijn want het voelt soms alsof het niet over mij gaat. Alsof de boodschap nog niet helemaal aan is gekomen. Alsof er een blaadje van de boom dwarrelt waarbij het blaadje de boodschap is en steeds dichterbij de grond komt maar ik het de grond niet laat raken. Want dan verandert het blaadje in een bom en ontploft de hele boel.