Het leven van Mei

Sinds de 4de chemo zitten wij dus in thuisisolatie. Het weekend kom ik nog prima door en kan ik nog lekker genieten van het zonnetje en mijn gezin. Normaal gesproken gaat B. overdag weg in de week na de chemo maar dit kan nu niet.  Ik lig daarom het grootste gedeelte van de dag in bed en af en toe kom ik beneden om even te knuffelen of te eten.  B. kijkt me met een grote glimlach van chocopasta aan in een trui die hij al twee dagen aan heeft. Tot zover les 320 in controle loslaten ;-). Ik vind het behoorlijk lastig om alles te laten lopen zoals het loopt en vooral omdat ik niet anders kan. Machteloos voelt het om in bed te liggen wachten tot de dagen weer beter aanvoelen.  Tegelijkertijd besef ik dat ik niet de enige ben die zich eenzaam voelt in deze bizarre tijd. Zoveel mensen die nu alleen de dagen doorbrengen, ieder met zijn eigen verdriet of zijn eigen angst. Mijn angst is de uitslag van de tussentijdse scan die nu steeds dichterbij komt. Het voelt voor mij alsof ik mijn

De dag van de eerste chemo.  We brengen B. samen naar het kinderdagverblijf en ik moet wat tranen laten als ik door de gang naar buiten loop. Hij heeft geen idee wat zijn moeder nu gaat doen en zwaait ons vrolijk uit. Daarna gaan R. en ik lekker ergens ontbijten en besluiten daar een ritueel van te maken. Even genieten van een rustig ontbijt met een krantje en cappuccino.  Om 11u00 moet ik me melden bij het oncologisch dagcentrum en ik zie vooral heel erg op tegen het feit dat het een grote ruimte is voor alle patiënten samen. Ik voel me geen patiënt en ik heb al helemaal geen kanker.  Ik schrik ook nog altijd als mensen het woord uitspreken in mijn aanwezigheid. Vanbinnen voel ik dan een kleine bliksemschicht. We staan in de lift samen met twee andere mannen en de vrijwilliger van het ziekenhuis wijst ons erop dat we naar de afdeling B3 gaan, de kanker afdeling. Juist, deze meneer heeft het begrepen, wij horen niet op deze afdeling maar helaas is de werkelijkheid anders. Ik heb

Na vele onderzoeken komt 3 februari de definitieve uitslag; Klassieke vorm van Hodgkin stadium 2a.  De week daarvoor hadden we de uitslag van de scan en die minuten in de wachtkamer waren slopend. Ik was zo bang dat het overal in mijn lichaam zou zitten. De seconde tikten weg en ik had de neiging om de tafel met leesboekjes door de ruimte te smijten.  De definitieve uitslag vond ik niet zo spannend aangezien het eigenlijk al redelijk duidelijk was. We waren zelfs in een feeststemming toen we weggingen, tegelijkertijd beseffende dat het bizar is dat je blij bent met een stadium 2 kanker.  Het weekend voor de uitslag ben ik nog even goed op stap gegaan. Vleisboeketfeest en de vrouwluujzitting. 2 dagen met heel veel biertjes, alles vergeten en lekker genieten en af en toe een flinke huilbui. Maar gelukkig was ik omringd met lieve mensen die lekker met me mee konden janken. Het was zo fijn om dit nog te doen, ik wist immers niet hoe de komende weken gingen worden.  De kater was een

Het is 6 januari als ik op de bank zit en een beetje aan het friemelen ben aan mijn ketting. Ik voel ineens een knobbeltje in mijn hals. Mijn nekharen gaan overeind staan maar ik maan mezelf ook meteen tot kalmte. Niet meteen te hard van stapel lopen en gewoon de huisarts bellen. Die stelt me vast gerust. Eenmaal bij de huisarts is dat nou net niet wat er gebeurt. Hij vindt het vreemd en besluit me door te sturen voor een echo en punctie. Op de terug weg bel ik huilend m'n moeder en R. met een vervelend voorgevoel en ze proberen me gerust te stellen. Een paar dagen daarna komt de punctie en ook daar liggend op de tafel voel ik aan alles dat ik ook dit keer niet met een 'het is waarschijnlijk niks' naar  huis word gestuurd.  Ik probeer nog wat te vissen maar het enige antwoord dat ik krijg is dat ik geduld moet hebben en met een 'succes met de uitslag' ga ik naar huis. Ik moet 5 dagen wachten op de uitslag, het is maandag 13 januari. Morgen is B. jarig en ik besl

Wat een bizarre tijd.  Iedereen heeft er op de een of andere manier mee te maken en iedereen ervaart consequenties, de een wat meer dan de ander.  Ik val in de categorie wat meer. Waar ik eerst geen angst had en vooral de struisvogeltechniek toepaste komt het nu wel aan.  Maar door de duidelijke woorden van de verpleging om toch echt in totale isolatie te gaan word ik bang.  Ik krijg 4 verschillende chemo's waarbij er 1 een aanslag is op mijn longen, het coronavirus is ook een aanslag op de longen dus buiten het feit dat mijn weerstand vermindert door de chemo is het een extra risico.  Dat betekent dus totale isolatie.  De ziekte is al eenzaam, maar dit hele gedoe dwingt tot nog meer eenzaamheid. Niet alleen voor mij maar ook voor R. en B. en daar voel ik me ook ontzettend rot over.  Alleen naar de chemo, alleen naar de scan, alleen naar de bestraling. Ik probeer zoveel mogelijk mijn emotie uit te schakelen en de tactiek toe te passen die ik vanaf het begin heb.  Op aanr

Woensdag en donderdag staan in het teken van verdriet, angst, onduidelijkheid maar ook familie, vriendschap en liefde. We moeten naar het ziekenhuis waar het plan van aanpak besproken wordt en de mogelijke opties. In de avond komen er vrienden en ik merk donderdagavond dat alle emoties me hebben uitgeput. Ik ben moe en de tranen zijn op.  De komende weken gaan lastig worden en de komende maanden moeilijk. Zoveel beslissingen, zoveel emoties en zoveel geregel. Soms gaat alles in een roes voorbij maar soms komt de angst als een klap in mijn gezicht.  De angst om  B. alleen te laten, angst om geen kinderen meer te kunnen krijgen. Angst voor slecht nieuws, angst voor de bijwerkingen, angst voor de levenslange gevolgen. En dan spreek ik mezelf weer moed in, dag voor dag bekijken. Iedere dag genieten van iedereen om me heen. Dankbaar voor de kleine dingen in het leven. Genieten van R., van onze liefde en onze sterke band. En uiteraard genieten van B., want wat is het een heerlijk ventj