Klaar ben ik. Zeggen ze dan.
Tijdens de 10 bestralingen hoorde ik vaak 'bijna klaar', 'Nog 2 en dan klaar', 'even doorbijten en dan klaar'. Maar zo is het niet en voelt het niet. Ik ben nog lang niet klaar.
Tuurlijk, de behandelingen zijn klaar en dat is heel fijn.
Geen chemische troep meer, geen naalden, geen masker. Geen pop meer zijn waar maar aan wordt getrokken. Tegen het einde toe kon ik soms zo boos worden als ze me riepen uit de wachtkamer en zeiden; 'ontbloot je bovenlichaam en dan kom ik je halen voor de bestraling' of 'ik ga nu een infuus aanleggen'.
Met het grootste gemak werd het me medegedeeld en het irriteerde me mateloos. Hou op dacht ik dan, ik bepaal zelf wel wat ik doe.
Maar dat is natuurljk helemaal niet zo, want er valt niks te bepalen.
Bij het eindgesprek met de radiotherapeut moest ik dan ook even heel hard huilen, het zat er op.
Het waren tranen van opluchting, niemand ging me meer vertellen wat ik moest doen en het gesleutel een mijn lichaam was klaar.
Maar juist dat niemand me meer verteld wat ik moet doen, maakt dat het heel angstig is. Nu moet mijn lichaam het zelf weer doen, geen hulp van chemo of bestraling.
Klaar.
Mijn leven kan weer verder.
Ik ben nog niet klaar met de kanker maar de kanker wel hopelijk met mij.
De afgelopen maanden waren een kwestie van overleven en nu moet ik weer gaan leven. Maar hoe dan vraag ik me af. Hoe pak je je leven weer op als het niet meer hetzelfde is, als jij zelf niet meer hetzelfde bent. Mijn lichaam voelt nog niet van mij, maar ook geestelijk ben ik niet meer hetzelfde.
Ik moet weer zoeken naar een weg in het nieuwe leven.
Misschien nog wel lastiger dan wat ik de afgelopen tijd heb moeten doen.
Dus nee, ik ben er nog niet klaar mee maar zeker wel klaar voor.
Reacties
Een reactie posten