Ik zie wat jij niet ziet - 5 juni 2020

Wat je ziet is een vrouw die loopt over straat. Je ziet niet dat ze op weg is naar het ziekenhuis. Je ziet niet haar tranen bij het afscheid thuis omdat ze weer alleen naar de behandeling moet. Je ziet niet de pijn die ze heeft als het infuus niet geprikt kan worden omdat de vaten protesteren. Je voelt niet de angst die ze heeft of de kanker definitief weg is en zal blijven.

Wat je ziet is een gezin dat samen in het park zit of een stuk gaat fietsen. Wat je niet ziet is druk die op een gezin komt te staan bij de diagnose. Je ziet niet de ruzies die voortkomen uit vermoeidheid, onzekerheid en angst. 

Niemand ziet je huilend in de taxi zitten, niemand ziet je je haren bij elkaar rapen, niemand ziet de  vermoeidheid die je voelt.

Wat je ziet is niet altijd de werkelijkheid.

Ik kan niet uitleggen hoe het is om kanker te hebben en gelukkig zijn er velen die het nooit zullen ervaren.

Maar wel weet ik dat er veel is dat je niet ziet.

Als ik tot vorig jaar hoorde dat iemand kanker had dan dacht ik aan chemo's, bestralingen, kaal, verdriet. 

Ik dacht niet aan de wanhoop die je voelt als je de diagnose hoort, ik dacht niet aan het schuldgevoel dat je voelt als je het je dierbare moet vertellen. Aan de rollercoaster van emoties, aan het onbegrepen voelen, aan de eenzaamheid, aan de huilbuien, aan de fysieke pijn, aan de angst, aan het verdriet van je omgeving, aan de worsteling met jezelf, aan het wennen aan je leven na kanker.

Ik had me nooit een voorstelling kunnen maken van het leven met kanker. En nog steeds kan ik het niet geloven dat het mij is overkomen.

Hoe naakt het voelt als je ergens loopt en ziet dat mensen kijken en weten dat je ziek bent. Mensen die je helemaal niet goed kent. Iedereen weet zoiets kwetsbaars van je en soms maakt me dat erg verdrietig. 

Maar waar ik me ook geen voorstelling van kon maken is de onvoorwaardelijke liefde die je krijgt. De hoeveelheid appjes, kaartjes en bloemen. Ik heb geen dag meer gehad sinds 15 januari dat er geen gekregen bos bloemen in het huis stond. Soms wel 5 tegelijk. 

Je groeit als mens, je leert jezelf kennen. Dat je je lekker volgens cliche, even niet druk kan maken om onbenullige zaken, dat je geniet van hele kleine dingen. Dat je echt schijt krijgt aan wat mensen van je denken.

Dat een klein gebaar van iemand heel groot kan zijn van betekenis voor jou. Dat je beter iets 'verkeerds' kan zeggen dan helemaal niks.

Dat je zoveel steun ontvangt van de mensen om je heen. 

Dat de 'partner van' een ontzettend groot incasserings- en uithoudingsvermogen nodig heeft. Want hoe zwaar het ook is voor jou als patient is het dat zeer zeker voor diegene die ineens dubbel zoveel zorgen heeft. Kanker heb je niet alleen, dat heb je samen.

Kanker hebben is zoveel meer dan chemo, kaal en kotsen.