Het leven van Mei

Ik mis mezelf. Mijn oude ik.  Ik mis het 'onbezorgde' leven, mijn makkelijke leven. Ik mis met het volste vertrouwen naar de toekomst kijken.  Ookal weet ik dat dat natuurlijk niet realistisch is, want onbezorgd is het nooit geweest en makkelijk zeker ook niet.  Ik weet dat het leven niet te plannen valt maar dat doe je wel. Je denkt na over trouwen, kinderen krijgen, vakanties, werk, alsof het allemaal zomaar te kiezen is.  En dan stort op een dag alles in elkaar en kun je van je planning een propje maken en in de prullenbak gooien.  Ik mis me verheugen op een weekendje met vrienden, zonder dat ik me zorgen hoef te maken of ik dit wel aankan. Ik merk dat het me onrustig maakt als ik denk aan de toekomst. Mijn leven wordt nooit meer zoals het was, dat kan niet, daarvoor is de impact van kanker te groot.  Maar ik moet een weg vinden in mijn nieuwe leven. Accepteren dat daar beperkingen bij horen en dat de weg omhoog wellicht langer gaat duren dan verwacht.  Ik merk dat ik vooral

Wat je ziet is een vrouw die loopt over straat. Je ziet niet dat ze op weg is naar het ziekenhuis. Je ziet niet haar  tranen bij het afscheid thuis omdat ze weer alleen naar de behandeling moet. Je ziet niet de pijn die ze heeft als het infuus niet geprikt kan worden omdat de vaten protesteren. Je voelt niet de angst die ze heeft of de kanker definitief weg is en zal blijven. Wat je ziet is een gezin dat samen in het park zit of een stuk gaat fietsen. Wat je niet ziet is druk die op een gezin komt te staan bij de diagnose. Je ziet niet de ruzies die voortkomen uit vermoeidheid, onzekerheid en angst.  Niemand ziet je huilend in de taxi zitten, niemand ziet je je haren bij elkaar rapen, niemand ziet de  vermoeidheid die je voelt. Wat je ziet is niet altijd de werkelijkheid. Ik kan niet uitleggen hoe het is om kanker te hebben en gelukkig zijn er velen die het nooit zullen ervaren. Maar wel weet ik dat er veel is dat je niet ziet. Als ik tot vorig jaar hoorde dat iemand

Klaar ben ik. Zeggen ze dan.  Tijdens de 10 bestralingen hoorde ik vaak 'bijna klaar', 'Nog 2 en dan klaar', 'even doorbijten en dan klaar'. Maar zo is het niet en voelt het niet. Ik ben nog lang niet klaar. Tuurlijk, de behandelingen zijn klaar en dat is heel fijn.  Geen chemische troep meer, geen naalden, geen masker. Geen pop meer zijn waar maar aan wordt getrokken. Tegen het einde toe kon ik soms zo boos worden als ze me riepen uit de wachtkamer en zeiden; 'ontbloot je bovenlichaam en dan kom ik je halen voor de bestraling' of 'ik ga nu een infuus aanleggen'.   Met het grootste gemak werd het me medegedeeld en het irriteerde me mateloos. Hou op dacht ik dan, ik bepaal zelf wel wat ik doe.  Maar dat is natuurljk helemaal niet zo, want er valt niks te bepalen. Bij het eindgesprek met de radiotherapeut moest ik dan ook even heel hard huilen, het zat er op.  Het waren tranen van opluchting, niemand ging me meer vertellen wat ik mo