Lief kind, lieve boef, lieve alles.
Later als je groot bent kan ik je vertellen wat er allemaal is gebeurd toen je nog zo klein was.
Kan ik je vertellen hoe jij me op de been hield zonder dat je het door had.
Wanneer je me vrolijk uitzwaaide om naar opa en oma te gaan, ik huilde als de deur achter je dicht ging.
Ik overdag dutjes met je mee deed om daarna weer met je te kunnen spelen.
Ik even moest slikken als je je los worstelde uit mijn knuffels om verder te kunnen spelen, als ik moest vertrekken naar de chemo of bestraling.
Dat ik een beetje jaloers was als ik je boven of beneden hoorde schaterlachen om grapjes van papa, maar vooral warm werd van liefde.
Je het liefste voor me wilde binden en overal mee naartoe nam, maar je juist los moest laten en dat dat af en toe een worsteling was.
Ik ga je vertellen dat ik zo trots op je ben hoe jij je moeiteloos steeds hebt aangepast aan de situatie. Eerst moest je van opa en oma, naar kinderdagverblijf en weer terug.
Daarna ben je 24 uur per dag 10 weken lang bij je vader en moeder en je vindt alles even prima.
Ik wil je vertellen dat toen we het nieuws hoorde en mensen op bezoek kwamen je de clown uit hing en iedereen probeerde te laten lachen.
Dat je ineens doorsliep tot 7u30, alsof je wist dat we onze slaap hard nodig hadden.
Dat ik moet huilen en lachen tegelijk als je een pluk haar opraapt en op mijn hoofd komt leggen. Of me nadoet en over je hoofd wrijft en je 'haren' op de grond laat vallen.
Dat als ik verdrietig ben en moet huilen, je soms stopt met spelen en me komt knuffelen.
Dat je me kusjes komt geven als ik op de bank lig uit te zieken.
Ik wil je vertellen dat ik voor het naar bed gaan ik in je oor fluister dat alles goed komt.
Dat als we samen in de vroege ochtend een boekje lezen, ik vaak mijn tranen niet kan bedwingen maar ik ze voor je probeer te verbergen.
Dat ik me schuldig voel dat ons dit overkomt. Dat ik daardoor niet altijd energie heb om met je te spelen, je dingen te leren of met je op pad te gaan.
Dat mede dankzij jou het leven gewoon doorgaat en het de liefde is die overheerst en niet de ziekte.
Dat ik zo blij word als ik thuiskom van een behandeling en je naar me toe rent.
Dat ik zo hard moet lachen als je dan soms net voor me afbuigt omdat je iets interessanters hebt gezien om te spelen.
Ik wil je vertellen dat de meeste dagen 'normaal' zijn en het lijkt alsof er niks aan de hand is.
Dat we twee keer per dag naar het spoor wandelen om treinen te spotten.
Ik iedere dag opsta met een glimlach ondanks alles omdat ik weet dat de dag weer met jou gaat zijn.
Dat je veel te veel Netflix mag kijken dan goed voor je is.
Dat daarom je eerste en enige woord 'Kikker' is.
Ik je soms zoveel kusjes geef dat je geïrriteerd raakt.
Dat we samen schaterlachen om steeds dezelfde liedjes of grapjes.
Dat we hierdoor juist ook meer tijd met elkaar kunnen doorbrengen omdat ik zoveel thuis ben.
Ik overstroom van liefde als ik naar je kijk.
Dat ik zoveel energie krijg van jou.
Ik wil je vertellen dat ik iedere dag dankbaar ben dat jij er bent.
Reacties
Een reactie posten