Het leven van Mei

Lief kind, lieve boef, lieve alles. Later als je groot bent kan ik je vertellen wat er allemaal is gebeurd toen je nog zo klein was. Kan ik je vertellen hoe jij me op de been hield zonder dat je het door had. Wanneer je me vrolijk uitzwaaide om naar opa en oma te gaan, ik huilde als de deur achter je dicht ging. Ik overdag dutjes met je mee deed om daarna weer met je te kunnen spelen. Ik even moest slikken als je je los worstelde uit mijn knuffels om verder te kunnen spelen, als ik moest vertrekken naar de chemo of bestraling. Dat ik een beetje jaloers was als ik je boven of beneden hoorde schaterlachen om grapjes van papa, maar vooral warm werd van liefde. Je het liefste voor me wilde binden en overal mee naartoe nam, maar je juist los moest laten en dat dat af en toe een worsteling was. Ik ga je vertellen dat ik zo trots op je ben hoe jij je moeiteloos steeds hebt aangepast aan de situatie. Eerst moest je van opa en oma, naar kinderdagverblijf en weer terug.  Daarna ben je 24 uur per

In de wacht.  Zo voel ik me. De chemo's zitten erop en het is wachten op de bestraling. Mijn houvast, leven van chemo tot chemo, is even weg en het voelt wat verloren. Doordat er onderhoud is aan het apparaat kan ik pas een week later starten met de bestraling en hoewel een week maar kort is, voelt het lang. Ik voel me niet slecht meer van de chemo, maar ook niet goed. Mijn hoofd wil sporten, maar mijn lichaam werkt niet altijd mee. Ik wil graag boeken lezen, maar de letters dansen voor mijn ogen.  Dankzij het corona virus is mijn wereld heel klein, ik leef in een miniwereldje. Maar in dat kleine leefwereldje voel ik me goed, ik ben niet meer zo extreem moe en kom de dag goed door qua energie.  Kom ik echter daarbuiten dan is dat soms heel confronterend.  Na 8 weken isolatie/quarantaine besloot ik tijdens een wandeling de Albert Heijn binnen te lopen om iets te kopen wat me te binnen viel. Ik dacht dat het niet zo druk zou zijn en ik durfde de gok wel te wagen. Ik ging met B. naar

In het allereerste gesprek met de hematoloog was ze meteen duidelijk, je gaat binnen twee weken je haar verliezen. Ook de verpleger tijdens de eerste chemo wond er geen doekjes om. Ga er maar vanuit dat je hier de volgende keer met een haarwerk zit. Dus dat ging ik. Na de eerste chemo was dus het grote wachten begonnen. De dagen dat ik in de grootste dip zat van de chemo heb ik heel wat tranen gelaten bij de gedachte dat ik nog een keer zo ziek ging worden en dan ook nog kaal. Dan ook nog als een 'echte' kankerpatiënt. Een vreselijk vooruitzicht leek het me. Iedere ochtend werd ik wakker en keek op mijn kussen maar lag er tot mijn grote opluchting niks.  Ik regelde een haarwerk en mutsjes en paste het af en toe voorzichtig voor de spiegel om alvast te wennen hoe het eruit zag. De tweede chemo ging ik dus ook trots in, met al mijn haar. Ik voelde me sterk en opgelucht, ik had nog wat tijd gewonnen om in het openbaar niet zichtbaar ziek te zijn. Zag ik op tv of o