Ik sta op en heb goed geslapen, gelukkig lukt me dat nog steeds met uitzondering van het weekend na de chemo.
De uitslag is telefonisch vanwege de coronamaatregelen en de tijdsindicatie is half 3 maar door onverwachte gebeurtenissen kan het zijn dat ze na 17u00 pas bellen.
Ik heb kriebels in mijn buik van de zenuwen en het voelt alsof ik de eerste school/werkdag heb. Gelukkig zorgt B. voor afleiding en ik stofzuig de kamer alsof mn leven ervan af hangt (en moet daarna even een dutje doen😅).
Het is 14u15 en nu ben ik echt ontzettend gespannen en R. ook. We zijn een soort van verlamd, er komt niks anders meer uit dan wat gezucht en zenuwachtig gelach. Tegelijkertijd hoop ik dat ze toch echt om 14u30 belt want dit volhouden tot vanavond 18u00 is niet te doen.
Gelukkig gaat om 14u35 de telefoon en we gooien B. voor de laptop met zijn favoriete serie en wat rozijntjes en ik neem op.
Ze zegt vrijwel meteen ; de scan ziet er goed uit, er is geen activiteit te zien.
MIJN HEMEL WAT EEN OPLUCHTING !!!!!!
Ik bedank haar en vraag hoe nu verder.
Nou zegt ze; je hebt de keuze uit nog 3 chemokuren of 1 kuur ( een kuur bestaat uit 2 chemo's) en bestraling.
Ik snap het even niet; hoezo nog een keer chemo? Als ik 'schoon' was dan mocht ik toch bestralen?
Ze legt uit dat dit de nieuwste behandelmethode is en ze excuseert zich dat ze ons fout geïnformeerd heeft. Na nog wat vragen en antwoorden hang ik op en geeft R. me een dikke knuffel waarna ik in huilen uitbarst. Het voelt weer even alsof de grond onder mn voeten wegzakt. Over drie dagen gaat de hel gewoon weer door, goede uitslag of niet. Weer weken van misselijkheid, weer die onmenselijke vermoeidheid, weer onzekerheid of mn haar het weer gaat overleven.
Weer infuus prikken, weer alleen naar de chemo, weer dagen in bed doorbrengen, weer R. alleen laten met de zorg voor B.
Ik voel het nog even niet die feeststemming.
Ik bel mn familie, schoonfamilie en twee vriendinnen met het goede nieuws maar verder dan dat kom ik niet. Ik kan even nog geen appjes ontvangen met blije vrolijke berichtjes en moet het even laten bezinken.
Uiteraard wil ik mensen ook niet te lang laten wachten want ik snap dat iedereen in spanning zit.
Een paar uur na het telefoontje typ ik een berichtje waarin ik vertel hoe het zit en langzaam begint bij mij ook de boosheid en het verdriet te zakken. Als B. in bed ligt proosten we met bubbels maar nog nog steeds hangen er geen slingers.
Ik probeer het blije gevoel op te roepen, maar het lukt niet.
Ik ben dankbaar, ik ben enorm dankbaar en opgelucht maar niet blij.
Moe van emoties gaan we vroeg naar bed en als ik wakker ben voel ik me nog steeds hetzelfde.
Ik denk ook niet dat ik me nog anders ga voelen en misschien moet ik dat ook niet willen. De weg die ik en R. nog moeten afleggen is nog lang en zwaar. Feesten doe ik als eind mei alles voorbij is, dan komt de echte opluchting en dan komt de feeststemming.
Het is vast moeilijk voor te stellen voor iemand anders en dat is ook maar goed ook.
Ik merk dat ik even behoefte heb aan mijn eigen bubbel en me vooral concentreer op mezelf en de situatie nu en dat is oké.
Ik geniet vandaag vooral van de dag, van B. & R. , van de zon en van het feit dat ik me goed voel. Ik voel me namelijk mentaal weer goed en ik voel me sterk. Het proces van de afgelopen weken was er een met vallen en opstaan, met overwinningen en tegenslagen en besef me heel goed dat ik de grootste overwinning die mogelijk was heb behaald. Daar ben ik dankbaar voor en dat geeft me weer kracht om door te gaan.
Reacties
Een reactie posten