Het leven van Mei

De laatste chemo. Ooit.  De chemogift zelf was er een met vooral veel weerstand en tranen. Bij de eerste zak chemo hoort bij mij een ijsje om te zorgen dat ik zo min mogelijk last krijg van mn mond. De eerste drie keer koos ik voor het raketje maar ik ben bang dat ik die nu mijn hele leven niet meer kan eten. De laatste drie keer koos ik voor de ijsblokjes en terwijl ik dit typ word ik er nog misselijk van. Anyway, iedere nieuwe zak chemo voelde ik zoveel weerstand dat ik er heel boos en verdrietig van werd. Het liefste wilde ik opstaan en ik voelde me zo machteloos dat ik geen andere keuze had dan die ontzettende rotzooi in te laten spuiten.  Bij het weggaan voelde het ergens ontzettend fijn, hier kwam ik nooit meer terug. Maar aan de andere kant ook heel veel angst, want nu komen de bestralingen steeds dichterbij. Dus al brullend heb ik het oncologisch dagcentrum verlaten, een onvergetelijke laatste indruk achterlatend. De dagen daarna ben ik erg moe en ik merk dat het chemo 6 i

Afgelopen maandag waren we twee jaar getrouwd en dit moest natuurlijk gevierd worden.  We hadden een lekkere lunchbox besteld van het hotel waar we ook de huwelijksnacht hadden doorgebracht en hebben uitgebreid geluncht. Na de lunch hebben we onze geloftes die dag nog een keer aan elkaar voorgelezen en dit zorgde voor wat tranen.  Bizar wat er in twee jaar kan gebeuren.  2 Jaar lijkt zo kort maar het voelt alsof er 10 jaar in die tijd voorbij zijn gegaan. We schrijven allebei dat we er zullen zijn in goede tijden, maar ook in slechte. 'Als ik nadenk over de toekomst zie ik die altijd met jou. Jij komt er altijd in voor, welk scenario ik ook bedenk en dat is waarom ik hier vandaag sta. Omdat ik niets liever wil dan samen het leven te leven, wat daar dan ook bij komt kijken. Het gaat ons heel veel moois brengen, daar ben ik van overtuigd. Maar ook als het tegenzit wil ik dat juist met jou aan gaan.' Het hardop voorlezen van die zin voelt zo naïef. Ik schrijf het wel en

De 5de chemo is achter de rug en het was een emotioneel zware. Ik ging al weg met tranen bij mijn lieve jongens en liep met m'n moeder naar het ziekenhuis. Daar moest ik uiteraard alleen naar binnen. Gelukkig had ik een fijne verpleegkundige die me er goed doorheen heeft geholpen.  Doordat er 1 chemo zak is uitgehaald voor de nabehandeling hoop ik dat het lichamelijk wat beter te doen is dit keer. Sinds een aantal weken vertellen R. en ik elkaar tijdens het avondeten 3 dingen waar we die dag dankbaar voor zijn. In eerste instantie is dat een beetje onwennig en voelt het wat zweverig. Maar juist in deze tijd waarin het lijkt alsof er weinig is om dankbaar voor te zijn vind ik het belangrijk om hier naar op zoek te gaan. De  nu meestal kleine maar ook soms grote dingen die je dag toch goed maken.  We maken natuurlijk weinig mee al wekenlang (ook al voor de corona-isolatie) maar ik vind het erg belangrijk om de dagen niet zomaar voorbij te laten gaan. Te genieten van iedere dag,

Ik sta op en heb goed geslapen, gelukkig lukt me dat nog steeds met uitzondering van het weekend na de chemo.  De uitslag is telefonisch vanwege de coronamaatregelen en de  tijdsindicatie is half 3 maar door onverwachte gebeurtenissen kan het zijn dat ze na 17u00 pas bellen.  Ik heb kriebels in mijn buik van de zenuwen en het voelt alsof ik de eerste school/werkdag heb. Gelukkig zorgt B. voor afleiding en ik stofzuig de kamer alsof mn leven ervan af hangt (en moet daarna even een dutje doen😅).  Het is 14u15 en nu ben ik echt ontzettend gespannen en R. ook. We zijn een soort van verlamd, er komt niks anders meer uit dan wat gezucht en zenuwachtig gelach. Tegelijkertijd hoop ik dat ze toch echt om 14u30 belt want dit volhouden tot vanavond 18u00 is niet te doen. Gelukkig gaat om 14u35 de telefoon en we gooien B. voor de laptop met zijn favoriete serie en wat rozijntjes en ik neem op. Ze zegt vrijwel meteen ; de scan ziet er goed uit, er is geen activiteit te zien.  MIJN H