Het leven van Mei

6 Januari 2020 voelde ik een knobbel in mijn nek. Ik zat in mijn eentje op de bank en ik kan me nog goed herinneren dat ik schrok. Het was hard en ik kreeg een steen in mijn maag. Ik wilde het liefst doen alsof het er niet zat maar voelde toch nog een paar keer om te kijken of ik me vergist had en het misschien toch niks was. Maar helaas, er zat echt iets wat er niet hoorde te zitten. Ik probeerde niet meteen het ergste te denken maar belde toch meteen de huisarts en kon, gelukkig, de volgende dag al terecht.  De huisarts kon er eigenlijk geen zinnig woord over zeggen en stuurde me door voor een punctie en echo. Dat zou nog 5 dagen duren vanwege het weekend.  Af en toe probeerde ik nog wel te voelen of de knobbel op miraculeuze wijze was verdwenen maar dit was tevergeefs helaas.  Eenmaal op de echotafel voelde ik toch echt dat het niet helemaal in de haak was. De dagen daarvoor had ik ook een voorgevoel maar dat werd toch wel weggewuifd onder het mom van ' je gaat natuurlijk weer m

Hey kanker, Het voelt heel dubbel om je te bedanken.  Ik ga iets bedanken wat me niet alleen tot 'rock bottom' heeft gebracht maar ook nog een verdieping daaronder. Het heeft me een lijdensweg bezorgd: een hel op aarde. Ik ga iets bedanken wat me kotsmisselijk gemaakt heeft, moe, slap en nog vermoeider. Ik ga iets bedanken wat me liters tranen, kilo's zorgen en meters ongemak bezorgd heeft. Maar een van de mooiste dingen die jij me hebt kunnen geven is dat ik weer écht voel en op mezelf durf te vertrouwen. Ik ga niet meer als vanzelfsprekend mee in de waan van de dag en sta stil bij de waarde van het leven. Ik vraag me steeds af, wil ik dit echt en voelt dit goed. Je hebt me wakker geschud uit een sluimerstand waarin ik zat. Waarin mijn gevoel zat. Ik geniet nu zoveel intenser, ik zie zoveel meer. Het leven is zo mooi en wie weet helaas sneller voorbij dan je denkt.  Ik ben gegroeid als mens, ik ontdek nieuwe dingen en ik ga opzoek naar nieuwe dingen. Ik leer zoveel over me

 Het lichtje ging even uit. Ineens. Opgebrand.  In de, toch wel aangekondigde, valkuil getrapt. Na de behandelingen denk je dat je klaar bent en na de goede uitslag denk je dat je genezen bent. Niks is echter minder waar, voor mij dan. Rustig aan doen, dat heb ik nou ongeveer een miljoen keer gehoord en gedacht. En  ik was in de veronderstelling dat ik dat ook deed. Rustig aan. Niet veel plannen, niet veel afspraken op een dag, veel rusten etc. Ik weet dus ook niet waar het precies mis is gegaan, maar ik heb te veel gevraagd van een lichaam waar al te veel van gevraagd was. Wellicht heb ik ook te veel gevraagd van m'n geest.  En zo op een maandag kon ik niks meer, alleen huilen ging goed. Ik kon geen geluid meer verdragen, geen mensen; niks. Was dit dan het zwarte gat waar iedereen het over had? Is het dan een burn-out?Een depressie? Geen idee, maar wat ik wel weet is dat ik me de afgelopen maanden niet zo gevoeld heb. 15 januari 2020 ging mijn lichaam en geest in de overleving en

De uitslag, een goede uitslag, de best mogelijke uitslag. De kanker is helemaal weg uit mijn lichaam. Geslonken, verdwenen, verstoten. Tussen het einde van de behandelingen en de PET scan zit 12 weken en in die 12 weken zweef je een beetje tussen alles in. Je herstelt langzaam van de rotzooi in je lijf, maar kan nog niet echt vooruit kijken want je weet nog helemaal niet wat er in je lichaam zit. Beter gezegd; wat er niet meer in je lichaam zit.  Ik was niet zozeer bang dat er nog iets zat, maar durfde ook echt niet blindelings te vertrouwen op een goede uitslag.  Mensen vragen in de tussentijd, als ze je zien, of je weer aan het werk bent, of je het al een plekje kunt geven of loslaten.  Soms is het voor mij heel moeilijk om hierop te reageren, want in je hoofd denk je  WERKEN?? PLEKJE??LOSLATEN??  ARE YOU FUCKING KIDDING ME Maar omdat je weet dat het vanuit een goede intentie gevraagd wordt, onwetendheid of oprechte interesse is het moeilijk om te antwoorden zoals ik misschien zou wi

Verdriet ongeloof en angst Het beheerste mijn leven Kon ik je nog zien opgroeien Of had ik nog maar even Liefde hoop en vertrouwen Dat is alles wat we weten Mijn houvast iedere dag Het deed me alles doen vergeten Ik keek met volle angst vooruit Bang voor wat het leven me zou geven Nu elke dag een beetje meer Genieten, dankbaar en bewust leven Kanker doet pijn Het zit in je hoofd je huid en je geest En het doet je meer dan eens beseffen Gezond en met veel liefde waardeer ik het leven het meest

Hoe gaat het ? Hoe gaat het ervaar ik vaak als een veel te grote en algemene vraag momenteel. Ik raak dan een beetje in paniek want hoe kan ik een goed antwoord geven op die vraag. Soms gaat het goed, maar antwoord ik het gaat goed dan denken mensen misschien dat alles achter de rug is en het gewoon 'goed' gaat. Vaak antwoord ik het wel overigens en zie ik de opluchting op het gezicht, gelukkig ' het gaat goed'. Voor mijn gevoel gaat het nu goed trouwens, maar goed betekent niet dat ik niet meer vermoeid ben of geen angsten meer ken of dat ik weer alles kan wat ik ervoor kan. Mijn 'het gaat goed' betekent dat ik vooruitga en niet meer kapotgemaakt wordt door chemo of bestraling. Het lijkt alsof ik meer geaccepteerd heb wat er is gebeurd, ik probeer niet meer te doen alsof er niks gebeurd is en ik kijk per dag wat ik kan en hoe ik me voel. Mijn 'het gaat goed' kan ook echt zo zijn maar dat betekent niet dat ik me morgen hetzelfde voel. Soms komt alles w

Ik mis mezelf. Mijn oude ik.  Ik mis het 'onbezorgde' leven, mijn makkelijke leven. Ik mis met het volste vertrouwen naar de toekomst kijken.  Ookal weet ik dat dat natuurlijk niet realistisch is, want onbezorgd is het nooit geweest en makkelijk zeker ook niet.  Ik weet dat het leven niet te plannen valt maar dat doe je wel. Je denkt na over trouwen, kinderen krijgen, vakanties, werk, alsof het allemaal zomaar te kiezen is.  En dan stort op een dag alles in elkaar en kun je van je planning een propje maken en in de prullenbak gooien.  Ik mis me verheugen op een weekendje met vrienden, zonder dat ik me zorgen hoef te maken of ik dit wel aankan. Ik merk dat het me onrustig maakt als ik denk aan de toekomst. Mijn leven wordt nooit meer zoals het was, dat kan niet, daarvoor is de impact van kanker te groot.  Maar ik moet een weg vinden in mijn nieuwe leven. Accepteren dat daar beperkingen bij horen en dat de weg omhoog wellicht langer gaat duren dan verwacht.  Ik merk dat ik vooral