Het leven van Mei

De uitslag, een goede uitslag, de best mogelijke uitslag. De kanker is helemaal weg uit mijn lichaam. Geslonken, verdwenen, verstoten. Tussen het einde van de behandelingen en de PET scan zit 12 weken en in die 12 weken zweef je een beetje tussen alles in. Je herstelt langzaam van de rotzooi in je lijf, maar kan nog niet echt vooruit kijken want je weet nog helemaal niet wat er in je lichaam zit. Beter gezegd; wat er niet meer in je lichaam zit.  Ik was niet zozeer bang dat er nog iets zat, maar durfde ook echt niet blindelings te vertrouwen op een goede uitslag.  Mensen vragen in de tussentijd, als ze je zien, of je weer aan het werk bent, of je het al een plekje kunt geven of loslaten.  Soms is het voor mij heel moeilijk om hierop te reageren, want in je hoofd denk je  WERKEN?? PLEKJE??LOSLATEN??  ARE YOU FUCKING KIDDING ME Maar omdat je weet dat het vanuit een goede intentie gevraagd wordt, onwetendheid of oprechte interesse is het moeilijk om te antwoorden zoals ik misschien zou wi